13 jan 2023 7 jan 2023 – Hof van Gunterstein

We gaan voor de tweede keer in deze winter een stuk houtwal snoeien naast het weiland van de Hof van Gunterstein (voorheen de Bouwerij genoemd). De werklocatie ligt tegen de Scheendijk aan en daarmee ver het land in, zodat boer Max besluit ons er met de trekker, op een platte kar gezeten, heen te rijden. We zijn met z´n elven, zodat de kar vol zit. Ter plekke worden in de houtwal (in eerste instantie zijn we op de Buitenlaan van Gunterstein aan het werk) de stobben langs de slootkant afgezet. Het betreft voornamelijk (soms dikke) elzen. Hier en daar staan ook eiken, waarvan met de stokzaag de onderste, over het water hangende takken verwijderd worden. Dit alles is bedoeld om geen hinder te hebben van de takken bij het schonen van de sloot, en natuurlijk ook om te voorkomen dat de (elzen-)stobben zo oud worden dat de kans op omwaaien en in het weiland vallen te groot wordt. Rond het middaguur worden we met de trekker naar de boerderij gereden om daar van een heerlijke, door Nicole verzorgde lunch te genieten. Vervolgens weer terug naar de houtwallen, tot een uur of drie. Al met al hadden we prima weer en een uitstekende werkdag, waar iedereen blij van werd.

Hieronder de column van Pieter Broertjes, de nieuwe voorzitter van de Vechtplassencommissie, die aanwezig was op deze werkdag en ook meewerkte

‘Column Werken aan de Vecht

Het lidmaatschap van de Vechtplassencommissie leidt tot veel papierwerk, mails, app’s en vooral uren vergaderen. Praten over de toekomst van het prachtige gebied rond de Vecht. Die missie houdt ons op de been. Een nieuwe lokale uitdaging. Zeker voor een stadsjongen als ik.

Opgevoed in Den Haag en Amersfoort en volwassen geworden in Utrecht (studeren), Amsterdam (wonen) en Hilversum (werken). En al even geleden neergestreken in Maarssen. Dankzij een lot uit de loterij, een familiehuis met 40 meter kade aan de Vecht en uitzicht op het oude en nieuwe Doornburgh. Een heerlijke plek om te wonen.

Goed om als jong VPC-bestuurder  (70 jaar!) te ervaren wat het werken aan de Vecht in de praktijk betekent. Hoe de oevers eruitzien vanaf de weg – op de fiets – of de waterkant – per boot – is echt anders, dan met een snoeischaar gewapend aan de rand van de oever te staan. Overhangende takken, verwilderde bramenstruiken, allerlei dood snoeihout, verwaarloosde beschoeiingen, troep van toeristen, en ga zo maar door. Hoog tijd voor een grote schoonmaak.

Of ik een keer wil meewerken als inkomend voorzitter van de club.

Dan leer ik de vrijwilligers ook meteen kennen.

Graag.

De dag begon vroeg. Op een sombere zaterdag in januari pik ik eerst mijn buurman Steven op, die een trouw bezoeker is van de werkdagen. We melden ons om half tien op de fiets in Breukelen op de Hof van Gunterstein, de boerderij bij het kasteel. Boerin Nicole en boer Max ontvangen ons met warme thee en koffie en een Lekker koekje. We passen met 12 mensen, allemaal vrijwilligers, net in de knusse woonkamer/keuken.

Adriaan, de coordinator, geeft de instructies en het gereedschap. We moeten een sloot vrijmaken van overhangende bomen en allerlei  wild struikgewas terugsnoeien. Alleen de meidoorn kan blijven staan. Veel succes!

Op een platte boerenkar rijden we naar de plaats van bestemming. Het is waterkoud, dus we zijn dik ingepakt. Het moet een bizar gezicht zijn, al dat kleurrijke volk op een tractor.

Steven en ik klaren samen de ons toegewezen klus. Zwaar werk. Na een paar uur begint mijn onderrug te protesteren. Dat voortdurende vooroverhangen is geen pretje. Maar we geven niet direct op. Om ons heen is iedereen druk in de weer: een rijk gevoel en de eerste resultaten worden al zichtbaar. Snoeien en sorteren van het afgezaagde hout in het verlengde van de sloot. Adriaan is tevreden: er wordt stevig doorgewerkt.

Na een paar uur zoek ik de tractor weer op. Het is mooi geweest. De lunch wacht. De gastheer en vrouw hebben de heerlijkste dingen klaar gemaakt: uien- en pompoensoep. Zelf gemaakte kaas, worst, jam, een gekookt eitje van de huiskippen en eigen gebakken brood. De vermoeide gezichten klaren snel op.

Om een uur of twee gaan Steven en ik weer huiswaarts. De rest gaat na de lunch verder met het werk. Stoere lui. Of ik volgende week er opnieuw bij ben? Dan worden de fruitbomen gesnoeid: ook een stevige klus. De meesten knikken ja. Het familiegevoel overheerst.

Ik heb andere bezigheden maar ik beloof terug te komen.

Waarvan acte.’

Pieter Broertjes

18 januari 2023