05 feb 2021 Vechter voor de Vecht: Anthony Lisman
Op 13 augustus 2020 overleed Anthony Lisman. Er zijn weinig mensen die zo veel als hij hebben gedaan voor het behoud van de natuur en het cultureel erfgoed in de Vechtstreek. Vanaf 1974 woonde hij op VreedenHoff. Hij zorgde met grote liefde en kennis van zaken voor dat fraaie huis en het park, verzorgde graag rondleidingen en vertelde dan met groot enthousiasme over de buitenplaats. Anthony was meer dan 40 jaar bestuurslid van het oudheidkundig genootschap Niftarlake en schreef samen met Edward Munnig Schmidt het bekende boek Plaatsen aan de Vecht en de Angstel. Dat werd snel een onmisbaar naslagwerk en het boek beleefde vier drukken. Hij schreef nog veel meer over de geschiedenis van de Vechtstreek, een groot aantal artikelen en een hele reeks boeken. Zijn historische kennis en geheugen voor mooie anekdotes waren groot, maar daar bleef het niet bij: hij kwam ook graag in actie. Hij lette heel goed op of de schoonheid van de Vechtstreek werd bedreigd, o.a. vele jarenlang als lid van de monumentencommissie van de gemeente Loenen. Allerlei onzalige plannen werden in de kiem gesmoord. Als dat niet lukte, had Anthony de onverzettelijkheid en het uithoudingsvermogen voor een bureaucratisch gevecht dat soms jaren duurde, zoals bij de plannen voor de verbreding van de Rijksstraatweg en voor grootschalige zandwinning in de Loosdrechtse plassen. Die plannen verdwenen allebei van tafel. De Vechtdorpen moesten aardig blijven, vond hij, en als er weer groen dreigde te worden opgeofferd, dan kwam hij in actie.
De Vechtplassencommissie hield hij scherp wanneer die in concrete gevallen een positie moest kiezen op de schaal van Meedenken versus Vechten. Vaak wordt de Commissie vanwege haar expertise in een vroeg stadium door ‘ontwikkelaars’ of overheden gevraagd om zich te buigen over voorstellen om bestaande situaties te veranderen en dat brengt voor ons steeds weer dit dilemma van het positie kiezen met zich mee. In dat proces zullen wij in de toekomst ook altijd Anthony in onze gedachten houden.
“Ick .. vliede van mijn’ Vliedt om voor uw Vecht te vechten“ schreef Constantijn Huijgens vanuit zijn huis Hofwijk aan de Vliet eens aan zijn vriend Joan Huydecoper, die hij graag opzocht op Goudestein. Vechten voor de Vecht is sinds 1999 het motto van de Storkpenning, genoemd naar Ton Stork, de eerste voorzitter van de Vechtplassencommissie. Die fraaie penning wordt uitgereikt aan wie zich buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt voor de Vechtstreek. Anthony Lisman kreeg hem als tweede in 2002.
Jan Willem Gunning & Frans Cladder, leden VPC